فرهنگ ایران باستان

ابراهیم پورداود (1264-1347) ایران‌شناس، اوستاشناس، استاد ممتاز دانشگاه تهران و احیاگر زبان و فرهنگ ایران باستان بود.
پورداود را بنیان‌گذار ایران‌شناسی در سرزمین ایران و زنده‌کنندهٔ فرهنگ و زبان ایران باستان دانسته‌اند. دلبستگی او به فرهنگ ایران باستان تا اندازه‌ای بود که در مدرسهٔ فیروزبهرام کلاس‌هایی برای تدریس زبان و فرهنگ باستانی ایران دایر کرد و خود نیز به تدریس پرداخت.
وی با آگاهی وسیعی که از زبان‌های فرانسوی، آلمانی، انگلیسی، عربی، ترکی و دیگر زبان‌های کهن داشت، تمام کتاب‌های مربوط به ایران قدیم را -که به زبان‌های گوناگون بود- در کتابخانهٔ شخصی گرد آورد و تا آخرین دقایق حیات به مطالعه و بررسی پرداخت و در این راه از مباحثه و مکاتبه با دانشمندان بزرگ ایران‌شناسی دنیای غرب از جمله مارکوارت، هارتمان، شدر، براون، میتووخ، مینورسکی، ولف، بلوشه و ... دریغ نمی‌کرد.
بر اثر کوشش‌های پیگیر او ایرانیان می‌توانند اوستا را به زبان فارسی سادهٔ امروزی مطالعه کنند و از اوضاع و رسوم و اخلاق و مواعظ، معتقدات دینی و روایت‌های تاریخی و اساطیری نیاکان خود آگاه شوند.
خدمت بزرگ او دربارهٔ تفسیر اوستا به خدماتی تشبیه شده است که گروته‌فند، لاسن، بورنوف و راولینسن در قرن 19 م. نسبت به کشف الفبای میخی کردند و دنیا را از تاریخ قوم آریایی و ایران هخامنشی آگاه ساختند.
این کتاب گفتارهایی است دربارهٔ فرهنگ ایران باستان از آغاز تاریخ ایران تا پایان پادشاهی ساسانیان و برخی از واژه‌های ایرانی.