مذاکرات رسمی، غیر رسمی و محرمانه میان ایران و مهم ترین قدرت های زمان متعاقب ملی شدن نفت را می توان اولین حضور موثر ایران در عرصه سیاست بین الملل دانست. مناقشه نفت که در نهایت به تنش های داخلی و سقوط دولت مصدق انجامید، سال ها محل بحث و نقد بوده است اما هیچ گاه تحلیلی نظام مند و فرا روانشناختی از آن ارائه نشده است، آنچنان که بتواند در دهه های بعد و در مناقشات مشابه، چراغ راه نیروهای سیاسی باشد. کتاب در پی پاسخی نظام مند و متدلوژیک به این سوال مم است که اساسا چگونه با افزایش تهدیدها و مشوق های متناسب، رفتار دولت مصدق در بحث ملی کردن نفت، تا پایان دولت تغییر جدی نیافت. اثر حاضر، گرایش به حفظ امنیت هستی شناختی در چارچوب سیاست شرم،و تولید سوژه عزت محور را باعث امکان پذیری و تصلب کردار ملی کردن نفت می داند.