اسفار کاتبان

خسروی قصه‌ نویسی را از کلاس‌های درسی معلم دوران دبیرستانش هوشنگ گلشیری آغاز کرد. گلشیری توجه علاقمندان داستان را به سبک خاص نوشتاری خسروی جلب کرد. خسروی با دقت، خاص، درخشان و گزیده کار می کند. نخستین مجموعه اش "هاویه" در 1370 منتشر شد و پس از هفت سال "دیوان سومنات" که به عقیده بسیاری از بهترین مجموعه داستان های بعد از انقلاب است به چاپ رسید. وی با نوشتن مجموعه داستان "دیوان سومنات" در دهه هفتاد به شهرتی فراوان رسید. کلمه کلید واژه اصلی آثار خسروی است و در آثار خسروی اصالت دارد. کلمه تنها وسیله ای برای بیان مفاهیم نیست و خود واژه مثل یک وجود اثیری کارکردی مولد و موثر دارد و خودش آفرینشگری می کند.

اسفار کاتبان در سال ۱۳۷۹ خورشیدی منتشر شد. این کتاب در سال ۱۳۸۰ از طرف پکا به عنوان بهترین رمان سال ۷۹ برگزیده شد و جایزه مهرگان به آن تعلق گرفت.

داستان از آشنایی اقلیما دانشجوی یهودی و همکلاسی دانشگاهش سعید (که مسلمان است) برای انجام یک تحقیق مشترک آغاز می‌شود. موضوع تحقیق نقش قدیسان در ساخت جوامع است که با نقطه آغاز جداگانه از طرف دو شخصیت داستان دنبال شده و به یک نقطه مشترک می‌رسد. این نقطه، محل اشتراک دو روایت دیگر (علاوه بر روایت دو قدیس) نیز هست؛ داستان زندگی پدر راوی (سعید) در نقش کاتب مجدد یک روایت قدیمی و داستان عشق تازه اقلیما و سعید. این رابطه خشم متعصبین یهودی را بر می انگیزد.