کدام کلک خیالانگیز میتواند مضمونی به این زیبایی، اقتدار و لطافت بسراید که: “قدسیان گویی که شعر حافظ از بر میکنند”!؟
شعر شورانگیز حافظ که زیباترین جلوههای عشق را در کنار گویاترین افشاگریها علیه ریا و تزویر به شاعرانهترین شکل به تصویر میکشد و فرهنگ باشکوه ایرانی را در لفظ دری میپیچد و هزارتوی معرفت را از خمخانۀ مهر مینمایاند، چه ویژگی دارد که قدسیان باید آن را از بر کنند؟ چرا مردم او را لسانالغیب میدانند؟… رابطۀ حافظ با قرآن چگونه بوده است؟