«زبان های ناممکن» نوشته آندریا مورو، زبان شناس و عصب شناس ایتالیایی، با نگاهی تازه به مطالعه پایه های زیستی زبان های بشری پرداخته و آنچه که زبان انسان را از هر نظام ارتباطی دیگری متمایز می سازد – به تعبیر مورو، «اثر انگشت زبان بشر» - را مورد بررسی قرار می دهد. نویسنده در فصل های مختلف کتاب استدلال ها و شواهد نظری و تجربی جالبی را در جانبداری از یک تفسیر زیستی از زبان و قواعد حاکم بر آن ارائه می دهد که برخی از آخرین یافته های مطالعات عصب شناختی در دو دهه اخیر را دربر می گیرند. با مرور برخی ملاحظات تاریخی و فلسفی مرتبط با چیستی زبان و نگرش های پیرامون آن در ادوار گوناگون، مورو تکینگی زبان بشر را از ابعاد مختلف بررسی می کند: از مقایسه نحو زبان با سایر توانایی های شناختی کمابیش مشابه در انسان (به طور خاص، ریاضیات و موسیقی) تا مقایسه زبان انسان با نظام های ارتباطی سایر حیوانات و همچنین مقایسه آن با زبان های ساختگی.