آن گاه که فردوسی از زبان چوپان سخن می گوید و دربارهی بهای رخش می پرسد و چوپان پاسخ می دهد:« مر این را برو بوم ایران بهاست » ، ایران زمانی- مکانی وجود نداشت، اما ایران معنا در اوج بالندگی بود. داشت شاهنامه را می آفرید. به قول احمد علی رجایی:« فریاد رعدآسایی در خلا ارزش های بشری، مظهر ایستادگی و جاودانی ملت ایران.»