سه سوارکار اندیشه شکاک

منُ تو دو ریلیم که قطار پُر از پوکه عمر رو
از هیچ به هیچ می رسونیم
و زمین سرگردونیِ مارو پیوسته تکرار می کنه!
صدای پای تو که می روی
و صدای پای مرگ که می آید...
دیگر چیزی را نمی شنوم!