کتاب زندگی‌های من

در سارایوو فضاها و امکان هایی شخصی داشتی کافانای پاتوق خودت آرایشگرت قصابت خیابان هایی که در آن آدم ها تو را به جا می آوردند فضایی که تو را تعریف می کرد و به تو هویت می داد؛ همه ی مکان های مهم زندگی ات (مثلا جایی که موقع بازی فوتبال زمین خوردی و دستت را شکستی گوشه ای که برای ملاقات اولین عشقت صبر کردی، نیمکتی که روی آن برای اولین بار او را بوسیدی)؛ ناشناس بودن در سارایوو تقریبا محال بود و حریم خصوصی به معنای واقعی کلمه غیر قابل درک در زبان بوسنیایی کلمه ای به معنای «حریم خصوصی» وجود ندارد؛ همان قدر که تو همشهری هایت را می شناختی آنها هم تو را می شناختند عملا مرزی بین درون و برون وجود نداشت. اگر به هر نحوی ناپدید می شدی، همشهری هایت می توانستند دسته جمعی و با حافظه ی گروهی شان و البته با کمک شایعاتی که در طول سال ها درباره ات جمع شده بود، نسخه ی جدیدی از تو را دوباره بسازند درکت از اینکه چه کسی بودی یعنی عمیق ترین درک هویتی تو بر اساس جایگاهت در شبکه ای انسانی تعیین می شد که لازمه ی مادی اش معماری شهر بود از آن طرف شیکاگو نه برای دور هم جمع کردن آدم ها بلکه برای فاصله گذاری بین آن ها و قرار دادنشان در فاصله ای بی خطر از هم ساخته شده بود. ابعاد، قدرت و نیاز به حریم خصوصی به نظر می آمد پایه های اصلی معماری آن را تشکیل می دادند با اینکه شیکاگو وسعت زیادی داشت، فرق بین آزادی با گوشه گیری استقلال با خودخواهی و حریم خصوصی با تنهایی را نادیده گرفته بود. در این شهر هیچ شبکه ی انسانی نداشتم که در آن بتوانم جایگاه خودم را پیدا کنم؛ سارایووی من شهری که درون من بود و هنوز هم آنجا قرار داشت تحت محاصره و در حال نابودی بود. غریبی و جابجایی من دقیقا همان قدر که تجربه ای جسمی بود، متافیزیکی هم بود اما من نمی توانستم در ناکجا زندگی کنم؛ چیزی از شیکاگو می خواستم که سارایوو به من میداد جغرافیای روح.