پگاه: مروری بر شکل گیری و پیشرفت صنعت پخش در ایران

ما به چند دلیل فاصله بسیار زیادی با کشورهای پیشرفته داریم. اولین دلیل این است که زیرساخت ها در همه جای دنیا فراهم شده اند، اما ما به آن ها دسترسی نداریم. ما یک اینترنت قوی با فیبرنوری قوی و وصل به ماهواره و بدون قطعی نداریم. ما زیر ساخت جاده ای کامل و شبکه ای که به همه روستاها وصل و قابل استفاده باشد نداریم. ما شبکه سرد نداریم یعنی مانند همه جای دنیا انبارداری های سرد چه بالای صفر درجه و چه زیر صفر درجه که بتوان کالاها را در آن ها نگه داشت و بتوان به صورت جمعی استفاده کرد، نداریم؛ آنچه که قبل از انقلاب به عنوان انبارهای عمومی قابل استفاده بوده است. ما از انبارهای مکانیزه استفاده نمی کنیم و همه انبارهایمان امروز دستی است. در حالی که در دنیا زمانی که کالا تولید می شود از خط تولید، مستقیم و بدون دخالت دست به انبار مکانیزه می رود و با برنامه نرم افزاری ERP که BI برای آن ها طراحی کرده به صورت اتوماتیک از انبار بیرون می آید و در کامیون بارگیری و پخش می شود. ما حتی کامیون های مجهز به ساندویچ پانل با یخچال های سرد زیر صفر و بالای صفر درجه به اندازه کافی در کشور نداریم. قوانین و مقررات صحیح استفاده از این سخت افزار را هم نداریم. در یک شهر کامیون اجازه ورود ندارد و در شهر دیگری اجازه ورود دارد. در یک منطقه ساعت حمل بار را شب و در یک جای دیگر ساعت آن را روز اعلام می کنند. ما یک پست خصوصی فعال که بتواند بسته ها را از یک انبار حمل کند و تحویل دهد و هزینه ها را پایین بیاورد نداریم. در حالی که در دنیا فدکس، UPS، USP ،TNT و شرکت های متعددی وجود دارند که به صورت سراسری در همه شهرها و روستاها شعبه و وسایل حمل دارند و با نرم افزار به حمل کالا می پردازند. حتی مشتریان مطلع هستند که کالای سفارش داده شده کجاست و امکان رهگیری کالا و زمان تحویل آن وجود دارد. فاصله ما هنوز بسیار زیاد است، اما اگر اراده شود، می توانیم به همه این ها دست پیدا کنیم.