نماد پردازی آوایی از منظر زبان شناسی شناختی

در جریان اصلی زبان‌شناسی، که با فردینان دو سوسور آغاز می‌شود، رابطهٔ میان آوای واژه‌ها و معانی آن‌ها رابطه‌ای یکسره قراردادی است. پدیدهٔ زبان‌شناختی «نمادپردازی آوایی» پیوند مستقیم و غیرقراردادی میان آوا و معنای واژه است. بیش از یک‌صد سال است که این پدیده در معرض پژوهش زبان‌شناسان بوده و ابعاد مختلف آن بررسی شده است. اما شاعران و نویسندگان از دیری پیش از آن، از این پدیدهٔ زبان‌شناختی جالب در آثار ادبی خود بهره می‌برده‌اند. کتاب حاضر، در چهار فصل، دربارهٔ رابطه میان واژه و معنای آن به بحث می‌پردازد، تاریخچهٔ مطالعات مختلف دربارهٔ نمادپردازی آوایی را به‌تفصیل مرور می‌کند، نظریه‌های پیشنهادی در تبیین این پدیده را وارسی و نقد می‌کند، و سرانجام می‌کوشد تا نخستین‌بار بر پایهٔ نظریهٔ استعارهٔ مفهومی در زبان‌شناسی شناختی، چرایی رخداد این پدیده را تبیین کند.