مردی که می‌خندد

ویکتور هوگو در ژوئیه‌ی ۱۸۶۶، در بروکسل، نگارش مردی که می‌خندد را آغاز می‏کند و دو سال بعد، در اوت ۱۸۶۸، آن را به پایان می‏رساند. این کتاب آخرین رمانی است که هوگو دور از وطن نگاشته است. او در این اثر بیش از هر اثر دیگرش به مخالفت با اشراف‏سالاری بر می‏خیزد و اشرافیت قرن نوزدهم انگلستان را به نقد می‌کشد. هوگو در نامه‏ای به اُگوست واکری، شاعر و روزنامه‏نگار فرانسوی سده‌ی نوزدهم، می‏نویسد: «این کتاب شرح‌حال انگلستان نیست، شرح‌حال بشریت است. مردی که می‏خندد اثری انسانی است.»
امیل زولا از مردی که می‏خندد به‏عنوان اثری والا یاد می‏کند و بسیاری این اثر را مهم‏ترین اثر هوگو به ‏شمار می‏آورند.