ملت دوپامین

کتاب پیش رو اثری است برای یافتن تعادل در عصر لذت‌جویی.

انسان‌ها از بیست سال پیش غمگین‌تر هستند. این یافته‌ی تحقیقات سازمان بهداشت جهانی درباره‌ی شادی در جهان است. چه شده که هرچه بیشتر به‌دنبال لذت می‌رویم، بیشتر درد می‌کشیم؟ چرا هرچه تلاش می‌کنیم بیچاره نباشیم، بیشتر احساس بیچارگی می‌کنیم؟ چرا افسردگی از ۱۹۹۰ به این سو پنجاه درصد افزایش یافته است؟

آنا لمبک، استاد روان‌پزشکی دانشگاه استنفورد معتقد است ما، انسان‌های مدرن، هر صبح که چشم باز می‌کنیم، مشغول تزریق دوپامین می‌شویم، با قهوه‌ی صبحگاهی، مواد غذایی پُرکالری، گوشی‌های هوشمند یا انواع مواد مخدر. و برای هر لذتی که از آزادشدن دوپامین تجربه می‌کنیم، بهایی می‌پردازیم. به زعم او ما برای افزایش لذت و کاهش درد، دنیا را از محل کمبودها به محل فراوانی‌ها تبدیل کرده‌ایم، درحالی‌که مغزمان برای دنیای فراوانی تکامل نیافته است. مثل کاکتوس‌هایی شده‌ایم که در جنگلی بارانی روییده‌اند و می‌رود که در باران دوپامین غرق و نابود شوند، نابودی از جنس افسردگی، اضطراب و اعتیاد. و در نهایت به این پرسش می‌رسد، آیا راهی هست که خودمان را از این باران سیل‌آسا حفظ کنیم؟ این کتاب در صدد پاسخ‌گویی به پرسش‌هایی از این دست برآمده است.