ساختارگرایی و نشانه شناسی

این نگرش جدید، که جهان از روابط شکل یافته‌‌است و نه از اشیاء، اولین اصل روش تفکری است که می‌توان به‌درستی آن را «ساختارگرایی» نامید. به‌بیان ساده، این طرز فکر می‌گوید که ماهیت هر عنصر در یک موقعیّتِ خاص به‌خودی‌خود اهمیت پیدا نمی‌کند، و در واقع از طریق روابط آن عنصر با تمام عناصر دیگر که در آن موقعیت قرار می‌گیرند تعیین می‌شود. خلاصه‌تر این‌که معنای کامل هر شئ و یا تجربه‌ای را تا زمانی که در درون ساختاری که خود عضوی از آن محسوب می‌شود قرار نگیرد نمی‌توان ادراک کرد.