فلسفه تئاتر

فلسفه تئاتر در پی آن است تا پرده از ابعاد ناپیدای رویداد زنده، تنانه بازیگر محور و اجرا مداری به نام تئاتر بردارد و بر ضرورت نقش آموزش در این رهگذر تأکید کند از نگاه نگارنده تئاتر و درام دو دنیای مستقل و متمایزند و باید به شکل مجزا مورد تحلیل قرار بگیرند؛ اگر چه دیرگاهی است که با یکدیگر تعاملی نزدیک دارند مؤلف این اثر تئوریک بر این باور است که نقش «مخاطب» تئاتر در خلق رویداد تئاتری هیچ کم از صحنه پردازان نیست و تماشاگران در تئاتر امروز از جایگاهی برابر با هنرمندان صحنه برخوردارند.
فلسفۀ تئاتر در پی مطرح کردن این واقعیت است که تئوری های تئاتر دانش بینارشته ای عظیمی را چاشنی کار هنرمندان و پژوهشگران تئاتر میکند و به آثار آنها غنا و عمق بیشتری می بخشد به ویژه به آثار هنرمندانی که قراردادهای تئاتری را به شکل غریزی دریافت کرده اند و به اجرا در آورده اند اینکه نقد تئاتر در غیاب تئوریهای تئاتر توهمی بیش نیست و توانایی شناسایی و رفع ابهامات و تناقضات صحنه کلاسیک مدرن و پست مدرن را ندارد اینکه نشانه شناسی تئاتر قادر است از ارتباط فرهنگی و فرافرهنگی میان «نشانه» و «نماد» در روند تکاملی تئاتر رمزگشایی کند اینکه «انسان شناسی تئاتر» تعامل تاریخی و فرهنگی مام آیین و فرزندش تئاتر را کالبد میشکافد و از این طریق تصویری دقیق و منطقی از مفاهیمی همچون تئاتر مردمی به دست میدهد و پدیدارشناسی تئاتر رویداد تئاتری را تجربه ای مملو از «تعلیق» کنشگری»، «لحظات درخشان اجرا طغیان حضور»، «نمود میانی و... معرفی میکند اینکه رویداد تئاتری به مثابۀ پدیدار بینا فرهنگی چنان در ارتباط با پدیدار رسانه و مفاهیم موجود در علوم ارتباطات قرار گرفته که نقد امروز آن را گونه ای از رسانه و ابزار ارتباطی معرفی میکند.