شاه عباس صفوی سلطان جابری که اسطوره شد 2

کتاب شاه عباس (پادشاه بی رحمی که به اسطوره مبدل گشت) توسط دیوید بلو نوشته شده است. شاه عباس بزرگ یا عباس اول ایرانی یا عباس اول ایران (به فارسی: شاه عباس بزرگ؛ 27 ژانویه 1571 – 19 ژانویه 1629) پنجمین شاه صفوی (پادشاه) ایران بود که به طور کلی یکی از بزرگترین فرمانروایان ایران به شمار می رود. او سومین پسر شاه محمد خدابنده بود. اگرچه شاه عباس ریاست اوج قدرت نظامی، سیاسی و اقتصادی ایران را برعهده داشت، اما در دورانی پر دردسر برای کشور به سلطنت رسید. تحت حکومت ناکارآمد پدرش، کشور با اختلاف میان جناح‌های مختلف ارتش قزلباش که مادر و برادر بزرگ عباس را کشتند، متلاشی شد. در این میان، دشمنان ایران، امپراتوری عثمانی (رقیب اصلی آن) و ازبک ها، از این هرج و مرج سیاسی برای تصاحب سرزمینی برای خود سوء استفاده کردند. در سال 1588 یکی از رهبران قزلباش به نام مرشد قلی خان با کودتای شاه محمد را سرنگون کرد و عباس 16 ساله را بر تخت سلطنت نشاند. با این حال عباس به زودی قدرت را برای خود به دست گرفت. تحت رهبری او، ایران سیستم غلمان را توسعه داد که در آن هزاران سرباز برده چرکس، گرجی و ارمنی به اداره مدنی و ارتش پیوستند. عباس با کمک این لایه‌های تازه ایجاد شده در جامعه ایران (که توسط پیشینیان آغاز شد، اما در دوران حکومت او به طور قابل توجهی گسترش یافت)، توانست قدرت قزلباش‌ها را در مدیریت مدنی، خاندان سلطنتی و ارتش تحت الشعاع قرار دهد. این اقدامات و همچنین اصلاحات او در ارتش ایران، او را قادر ساخت تا با عثمانی‌ها و ازبک‌ها بجنگد و استان‌های از دست رفته ایران، از جمله کاختی را که مردم آن را در معرض قتل‌عام‌ها و تبعیدهای گسترده قرار داد، دوباره فتح کند..