باوجودیکه تصور میشد نمایشهای مدرنیستی و آوانگارد اواخر قرن نوزدهم تا اواسط قرن بیستم براساس نوآوری در امر بازیگری اجرا میشدند، اما نوآوریهای پستمدرن در دورههای بعد، از بازنگری در ماهیت فعالیتهایی نشئت گرفتند که در صحنه و با توسعهی هنر اجرا رخ دادند و هنرمندانی از پیشینهها غیرتئاتری، برداشتهای متفاوتی را بر روی کنش اجرا ایجاد کردند. عنوان کتاب به تحولات و بحثهای مطروحه در فضای دانشگاهی امریکا و تکامل مطالعات اجرا بهعنوان رشتهای مجزا از مطالعات تئاتر اشاره میکند. بهرغم تضادهای موجود میان مطالعات تئاتر و مطالعات اجرا، این کتاب برداشت نویسنده از رابطهی این دو مقوله را نشان میدهد؛ رابطهای که مفهومی پیوسته داشته و بههیچعنوان گسسته نیست.