نظام وزنی شعر فارسی

رویکرد این کتاب در مواجهه با نظام وزنی شعر فارسی متمرکز بر این گونه سؤالات است. مبنای نظریه حاضر این است که نظام وزنی فارسی ریشه در شهودهای موسیقایی دارد و توصیف و تبیین این نظام نیز باید از همین منظر صورت بگیرد. این رویکرد (به‌خصوص بخش اول آن و با خوانشی حداقلی) تازه نیست و با قدری تسامح میتوان گفت قرن‌ها قدمت دارد. اما چند پژوهش در سالهای اخیر به جنبه های مهمی از ارتباط میان وزن در شعر و ریتم در موسیقی توجه کرده اند که در فهم وزن شعر فارسی نقشی اساسی دارند (ازجمله پژوهشهای حسین جلی، حسین دهلوی، ساسان فاطمی، مهدی آذرسینا، محمد میرزایی و همکاران، مسعود راستی پور و بهراد بنائی، و علی اکبر مصورفر). هرچند این پژوهشگران اهداف محدودی در نظر داشته اند و به سراغ ارائه نظریه جامع عروضی یا طبقه‌بندی کامل اوزان نرفته‌اند، سخنانشان در باب وزن شعر اهمیت نظری بالایی دارد.