دره ی رویاهای سرگردان

من از تقدیر معلوم پیش رویم نافرمانی کردم تا تو را داشته باشم.

همه من را به این نافرمانی می‌شناختند.

اما کسی نمی‌داند که تو چطور آرام و بی‌صدا من را اغوا و مجذوب خود کردی.

همه چیز پای من نوشته شد.

تو ذاتاً در به دام انداختن بی‌سروصدای آدم‌ها باهوش بودی.

به گریه‌های دیگران برای نداشتن تو می‌خندیدم و به تاوان این گناه، زمانی طولانی برای نبودن تو زار زدم.