گل برف

در تمام سطح خیابان قطره‏هاى به‌هم‌پیوسته‌ی باران جریان داشت. آسمان پاییزى از همیشه تیره‏تر بود. گاه رهگذرى سر در گریبان فروبرده، بدون اینکه به اطراف توجهى داشته باشد به‏سرعت از خیابان مى‏گذشت. از پشت شیشه‏هاى بخار گرفته‌ی مغازه‏ها هیچ‏چیز دیده نمى‏شد. سکوت که هم‌نوا با همهمه‏ى قطره‏هاى باران ترانه‏اى دلهره‏آور مى‏سرود، گاه براثر سروصداى خودرویى که با عبورش آب به اطراف مى‏پاشید، مى‏شکست. درهاى بسته‏ى مغازه‏هایى که در طول خیابان صف کشیده بودند، ترس را به دل دختر کوچکى مى‏ریختند که با تردید در کنار خیابان قدم برمى‏داشت. رقص دانه‏هاى باران روى آسفالت نامنظم کف خیابان دل یاسمن را مى‏لرزاند. او گریه مى‏کرد، از ترس و ناامیدى؛ ترس از اینکه داشت شب مى‏شد و ناامیدى به این دلیل که هنوز به خانه نرسیده بود. چهره‏اش از اشک و قطره‏هاى باران خیس و براثر بادى که به صورتش مى‏زد سرمازده بود. چترى‏هایش از زیر مقنعه‏اى که روى موهایش کج شده بود به پیشانى‏اش چسبیده بود. لباس‏هاى نوى مدرسه‏اش هم به شکلى دست‌وپا گیر به تنش مى‏چسبید. پاهایش مى‏لرزید. قدم‏هاى کوتاهش پیش نمى‏رفت. علاوه بر آن، او بسیار محتاطانه قدم برمى‏داشت. جز سرما و تنهایى، سطحِ خیابانِ پوشیده از آب گل‏آلود از سرعت او کم مى‏کرد.