تنهایی پرهیاهو

سی‌وپنج سالی می‌شود که دارم کتاب و کاغذهای کهنه را پِرِس می‌کنم، منی که در سرزمینی زندگی می‌کنم که از پانزده نسل قبلش به این‌سو، همه سواد خواندن و نوشتن داشته‌اند؛ منی که در پادشاهیِ سابقی زندگی می‌کنم که پِرِس‌کردن و انباشتن صبورانهٔ اندیشه‌ها و تصاویر در سرِ جماعت نه‌فقط رسم که وسوسه بوده و هست، اندیشه‌ها و تصاویری که برایشان شادی وصف‌ناپذیر و غم‌وغصه‌ای ولو بزرگ‌تر از آن شادی به همراه می‌آورد؛ منی که در میان مردمانی زندگی می‌کنم که جان خود را پای عدلی از اندیشه‌های روی‌هم‌انباشته می‌دهند. و حالا همهٔ این‌ها دارد در وجودم تکرار می‌شود.