اخلاق عملی

انکار حکومت اکثریت، انکار بهترین مبنای ممکن برای نظم‎دهیِ مسالمت‌آمیز جامعه است. پس به کجا روی بیاوریم؟ به نوعی حق‎رأی شایسته‌سالار، که رأی اضافی را برای افراد باهوش‌تر یا تحصیل‌کرده‌تر درنظر می‌گیرد؟ آیا می‌توانیم درمورد اینکه چه کسی شایستۀ برخورداری از رأی اضافی است توافق کنیم؟ به چه کسی رأی بدهیم؟ به مستبدی خیرخواه؟ بسیاری می‌پذیرند که اگر می‌توانستند، فرد مستبد را برمی‎گزیدند. نتیجۀ محتملِ کنار گذاشتن حکومت اکثریت، عملاً هیچ‌یک از این‌ها نیست: این حکومت متعلق به کسانی است که بیشترین زور را دارند. کسانی که درمورد یک موضوع خاص (مثلاً حقوق حیوانات) دست به نافرمانی مدنی می‌زنند باید به‎خاطر داشته باشند که موضوعات دیگری وجود خواهند داشت که در آن‌ها، خودشان حامی قانون‎اند و می‌خواهند قانون را علیه کسانی که به‎دنبال توقف رویه‌ای‎اند که مورد تأیید آن‌هاست اجرا کنند.

بنابراین اصل حکومت اکثریت دارای وزن اخلاقی قابل‌توجهی است. توجیه نافرمانی در دیکتاتوری‎ای همچون آلمان نازی، آسان‌تراز دموکراسی‌ای همچون ژاپن است. در یک دموکراسی ما باید از انجام هر اقدامی که از آن به‎عنوان تلاش برای سرکوب اکثریت برداشت می‎شود اجتناب کنیم، زیرا چنین تلاش‌هایی به معنای انکار حکومت اکثریت‎اند، که هیچ جایگزین قابل‌قبولی برای آن وجود ندارد. البته ممکن است مواردی وجود داشته باشد که تصمیم اکثریت آن‌قدر وحشتناک است که سرکوب آن، صرف‌نظر از خطری که دارد موجه باشد. الزامبه اطاعت از تصمیم اکثریت، امری مطلق و بی‎چون‎و‎چرا نیست. ما پایبندی خود را به این اصل نشان می‎دهیم؛ نه با اطاعت کورکورانه از اکثریت،بلکه با متقاعد ساختن خودمان به اینکه فقط در شرایط نامتعارف و وحشتناک، خودمان را مجاز به نافرمانی می‌دانیم.