میتوانیم بگوییم که هنر مظهری از حالت عاشق بودن است: چون ترکیبی است از حس ادغام و دیگرگونگی ابژه «غرابت ابژه»؛ ظاهرا این مسئله با تاکید بر فرافکنیهای دوران نوزادی و نگرشهای جبرانیای که این حالت عاشقی را تقویت میکنند، مصداق پیدا میکند.