زبان های هنر

نلسون گودمن که در 1998 در سن 92 سالگی در آمریکا درگذشت، از برجسته‌ترین فلاسفه‌ی قرن بیستم و از پرنفوذترین فلاسفه‌ی تحلیلی است که نظریاتش همچنان مورد بحث و کنکاش قرار دارند. گذشته از تدریس فلسفه در هاروارد و چندین دانشگاه دیگر، گودمن سال‌ها مدیر یک نمایشگاه هنری، جمع آورنده‌ی آثار هنری، و نیز آفریننده چند اثر هنری (در رقص و موسیقی) بود. این دوسویگی علائق، به بهترین شکل در متن حاضر جلوه‌گر است که، به شهادت دائره‌المعارف فلسفه‌ی استانفورد، «نقطه‌ی عطفی بنیادین در نگرش تحلیلی به مسائل هنری در فلسفه‌ی انگلیسی-آمریکایی به شمار می‌رود.» برعکس پیشینیان والا‌مرتبه‌ی خود در فلسفه‌ی هنر، مانند ارنست کاسیرر و سوزان لانگر که هنر را بر مبنای کیفیات زیباشناختی تعریف می‌کردند، گودمن آثار هنری را بر اساس خصایل نحوی و معنا شناختی آنان تعریف کرد و بنابر دائره‌المعارف بریتانیکا، «زبان‌های هنر نخستین اثر فلسفه‌ی تحلیلی بود که نظریه‌ای مشخص و سامان‌مند درباره‌ی هنر پیش گذاشت.» پس از چند دهه که از انتشار آن می‌گذرد، این کتاب ارزش کانونی خود را در مباحث فلسفه‌ی هنر، و نمادشناسی به طور کلی، همچنان حفظ کرده است.