این کتاب حاوی صدوبیست نامۀ کافکا است، از سال ۱۹۰۹ تا چند روز پیش از مرگش در سال ۱۹۲۴، به کوچکترین و عزیزترین و نزدیکترین خواهرش اوتلا، همراه با وقفههایی گاه کوتاه و گاه طولانی.
اوتلا تنها فرد خانواده بود که کافکا به او اعتماد کامل داشت. از این رو سخنی بهگزاف نخواهد بود اگر مدعی شویم این نامه ها چهرۀ دیگری از کافکا را به ما نشان می دهند: چهرۀ برادری پشتیبان و مهربان و در بسیاری موارد بذله گو.