این کتاب، گذار دستورزبان و نظریههای روایت و روایتشناسی را نشان میدهد؛ گذار از رویکردهای اولیة عمدتاً زبانشناختیتر و متنمحورتر که ذیل عنوان کلی روایتشناسی ساختارنگر جای میگیرند، به سوی رویکردهای متأخر عمدتاً بافتارمحورتر و شناختمحورتر که ذیل کلی عنوان روایتشناسی پساساختارنگر جای میگیرند.