هیتلر و کتابخانه ی شخصی اش

آدولف هیتلر مردی بود که بیشتر به سوزاندن کتاب‌ها شهرت داشت تا جمع‌آوری آن‌ها. بااین‌حال، او در زمان مرگش در پنجاه‌وشش‌سالگی، صاحب شانزده هزار جلد کتاب بود. کتابخانۀ او با هر معیاری مجموعه‌ای باشکوه به‌شمار می‌رفت: ویراست‌های نخست آثار فیلسوفان، تاریخ‌نگاران، شاعران، نمایشنامه‌نویسان و رمان‌نویسان. برای او، کتابخانه نمایانگر سرچشمۀ هنری و منبع استعاری دانش و الهام بود. او عمیقاً به طرف کتاب‌ها جذب می‌شد و ناامنی‌های فکری خود را در آن‌ها فرو می‌نشاند و با آن‌ها جاه‌طلبی‌های متعصبانه‌اش را تغذیه می‌کرد. آن‌طور که وی ادعا می‌کرد با حرص و ولع، حداقل یک کتاب در هر شب و گاهی اوقات بیشتر می‌خواند.
نویسندۀ این کتاب بسیار خواندنی و مستند دکتر تیموتی ورینگ رایبک (متولد ۱۹۵۴) است که در دانشگاه هاروارد ایالات متحدۀ آمریکا درس خوانده است. او سال‌ها به تدریس و تحقیق در مراکز آموزشی و پژوهشی آمریکا، فرانسه و هلند مشغول بوده و کتاب‌های معتبری دربارۀ تاریخ اروپا تألیف کرده است.