تاریخنگاری هنر اسلامی دانش جدیدی است که موضوعش زادهی فرهنگ و تمدن اسلامی و پیشینهی شکلگیری و روشهای مطالعهاش برخاسته از فرهنگ و تمدن غرب است. به عبارت دیگر، دانش مذکور هنر یک فرهنگ را به کمک دیدگاهها، روشها و تعاریف فرهنگی دیگر مطالعه میکند. پیدایش این رشته به مطالعات شرقشناسانهی دانشوران اروپایی در اواخر سدهی هجدهم برمیگردد. اما از نیمهی سدهی نوزدهم تا نیمهی سدهی بیستم، تاریخنگاری هنر اسلامی با تکیه بر نظریهها و روشهای تاریخنگاری هنر در غرب، بهتدریج در حد و اندازهی رشتهای علمی و دانشگاهی ظاهر شد. ذیل این نگاه جدید، پژوهشگران از روشهای توصیفی و عتیقهشناسانهی تحت سیطرهی شرقشناسی و استعمار که صرفا به شناخت صورت و کالبد آثار هنری میپرداخت، فاصله گرفتند و به تحقیقات تحلیلی و تخصصیِ فرهنگمحور و متکی به معیارهای نگارش تاریخ هنر دست یافتند تا ازاینپس اثر هنری را محصول و مظهر فرهنگزایای خودش ببینند. اکتشاف هنر اسلامی در چارچوب همین نگاه انتقادی جدید، به تحول بسترها، روشهای مطالعاتی، پرسشها، مسائل کلیدی و تحقیقات انجامشده در این عرصه میپردازد و خواننده را با مؤلفههایی آشنا میکند که هر بار در ارائهی تعریفی تازه از مفهوم «هنر اسلامی» مؤثر بودهاند.