زمین و خدایان

ما در زبان به مثابه‌ی «خانه هستی» به سر می‌بریم. به قول هایدگر، وقتی از میان جنگل گذر می‌کنیم، از «واژه‌ی جنگل» گذر کرده‌ایم. هر چند کلامی به زبان نیاوریم یا به امری زبانی نیندیشیم. ما بدون واژه‌ی هستی که همواره رو به ما است و به عنوان آوایی در طلب پاسخ ما، بیش از یک سنگ بی‌زبان نیستیم. زبان در مرتبه‌ی نخست متعلق به هستی است، نه متعلق به ما. انسان طوری رفتار می‌کند که گویی برپادارنده و سرور زبان است، در حالی که این زبان است که در حقیقت، در مقام حکمران، پیش روی انسان ایستاده است.