ابیات پراکنده شاهنامه در منابع کهن فارسی

از شاهنامه‌ی فردوسی دست‌نویس‌های بسیاری در دست است، اما هیچ‌یک از تحریفات و تصحیفات گوناگون و متعدد در امان نمانده است. کهن‌ترین آن‌ها نسخه‌ی فلورانس(موّرخ 614 ق)، حدودا دویست سال پس از پایان سرایش شاهنامه کتابت شده و تنها نیمی از متن شاهنامه را دربردارد. ازاین‌رو، مصحح شاهنامه در جنب استفاده از دست‌نویس‌های کهن و معتبر این کتاب، ناگزیر از مراجعه به منابع جانبی و بهره‌گیری از آن‌هاست. دسته‌ای از این منابع مهم جانبی کتاب‌های فارسی سده‌های ششم و هفتم هجری است که ابیات پراکنده‌ای از شاهنامه در آن‌ها نقل شده است. در کتاب حاضر این ابیات با مراجعه به کهن‌ترین و معتبرترین نسخ خطی آن متون گردآوری شده و ضبط آن‌ها با ضبط‌های شاهنامه‌ی مصحح جلال خالقی‌مطلق و همه‌ی دست‌نویس‌های اساس آن تصحیح مقابله گردیده و تمام هم‌خوانی‌ها و ناهم‌خوانی‌ها در اختیار مصححان و متن‌پژوهان قرار گرفته است.