دیدار در پاریس

- الو؟ - سلام، حالت خوبه؟ - متشکرم. شما خوب هستین؟ - مرسی، تو چه طوری؟ نشناختمش، ولی لحن آشنا و صمیمیش مرا به شک می انداخت. فکر کردم اگر بی مقدمه قطع کنم و شخص پشت خط آشنا باشد صورت خوشی ندارد. - ممنون، ببخشید به جا نمیارم؟ - می خواستم چند لحظه وقتتونو بگیرم. بدون درنگ گوشی را گذاشتم. و زنگ تلفن بلافاصله به صدا درآمد، گوشی را برداشتم و قطع کردم. شاید بیش از ده بار پشت هم همین کار را کردم، بالاخره تصمیم گرفتم بگذارم آن قدر زنگ بزند تا خسته شود. روز بعد امتحان سختی داشتم و سرم خیلی شلوغ بود. دوباره مشغول مطالعه شدم. ولی خسته نمی شد، پانزده بار، بیست بار، هر بار ده پانزده زنگ تا قطع کند و دوباره از سر نو، هر بار فکر می کردم این آخرین بار است و سعی می کردم تمرکز کنم، ولی تلفن هایش تمامی نداشت. بالاخره از کوره در رفتم، نمی دانم تماس چندم بود که با عصبانیّت گوشی را برداشتم و با لحن تندی گفتم: «بله؟»