کتاب حاضر، بررسی تطبیقی فلسفه «سهروردی» با اندیشههای «فارابی»، «ابن سینا»، «غزالی»، «ابن رشد»، «ابن عربی» و «ملاصدرا» است. تحلیل مبانی اندیشه از نخستین رهیافتهای فلسفه تطبیقی است، زیرا سنجش فلسفی بدون التزام به مبانی آراء ممکن نیست. فلسفۀ «سهروردی» ناظر به نوعی درک فلسفی از انسان است که نشان دادن تمایز آن از دیگر نظریهها ضروری است. در این فلسفه انسان موجودی ابدی است. «سهروردی» به دنبال آن است که بین او و توحید ارتباط برقرار کند و این امر به بررسی عقلانی برای رفع موانع تبدیل انسان به معنا احتیاج دارد.