نیویورک به دیترویت

دوروتی پارکر از شاعران و نویسندگان نامدار امریکایی در نیمۀ اول قرن بیست بود که نقدها، داستان‌ها و طنزنوشته‌هایش از او نویسنده‌ای تاثیرگذار ساخته بود. وی از ابتدای انتشار نیویورکر با این مجله همکاری داشت و در حوزه‌های سیاسی و اجتماعی می‌نوشت. پارکر در سال 1929 جایزه ی ادبی اُ. هنری را از آن خود کرد.
این مجموعه شامل بیست و دو داستان‌ کوتاه از این نویسندۀ زن است است که واجد سویه‌های اجتماعی و انتقادی با لحنی طنزگونه‌اند. او در این داستان‌ها به سراغ روابط زناشویی و عادات و سکنات مردم طبقۀ متوسط امریکا رفته و واقعیات زمان خود را با زبانی کنایی و اغلب هجوآلود به تصویر کشیده است. بیشتر شخصیت‌های این داستان‌ها را زنان و مردان جوان تازه متاهل و یا سالمندان گریزان از عادت‌های روزمره تشکیل می‌دهند که روابط و احساساتشان مترصد اتفاقی ناچیز است که اغلب این اتفاق نیز در داستان می‌افتد و مسیر روابط آدم‌ها را تغییر می‌دهد.
در داستان «خب» از این مجموعه می‌خوانیم: «مرد جوان سر جایش نشست، به پشتی زبر و سبز صندلی، روبروی زن جوانی که لباس شکری رنگ پوشیده بود تکیه داد. زن جوان به تازگی یک تخم‌مرغ پوست‌کنده به نظر می‌رسید. کلاهش، یقه پوستش، کت و دستکش‌هایش، همه و همه از تازگی برق می‌زدند و صاف بودند. روی قوس باریک و لیز کفشش، تکه کاغذی چسبیده بود که قیمت کفش و نام مغازه رویش نوشته شده بود…»