هر چه بادا باد

یوسف رضایی، نقاش و خوشنویس، هنرمندی جست و جوگر و ناآرام بود. به کشف فضاهای جدید و قابلیت های تازه در خوشنویسی و خط فارسی می پرداخت و در کنکاش هایش از زبان خط و رنگ، برای تغییر و دست یافتن به زبان بصری جدید استفاده می کرد. مدیا کاشیگر در توصیف او می گوید: «یوسف رضایی توانسته پس از ربع قرن جست و جو و تجربه اندوزی، همچنان جست و جوگری تجربه اندوز بماند، به فرم هایش به جز یک محتوا را نمی دهد تا خود فرم ها محتواهای دیگر را از دل همین یک محتوا به تجلی در آورند و معنا دهند». یوسف رضایی با به کارگیری ادبیات عامه در نقاشیخط هایش در اوایل دهه ی هفتاد، بسیار قبل تر از دیگر هنرمندان ایرانی به زبان معاصر در هنر دست یافته بود؛ تلاشی که کمتر دیده شد.