کتاب تاریخهای تئاتر مانند هر کتاب تاریخنگارنۀ دیگری سرشار از جزئیات است. اما همین کتاب بیش از آنکه، در ظاهر، شیوه و لحنی صراحتا روایی و یا قصهگویانه داشته باشد کتابی نظریهبنیاد است. نویسندگان کتاب همهجا اظهارت و دعاوی خود را مستهظر به این یا آن نظریۀ خرد یا کلان کردهاند و به جای تکرار یا بسط انگارههای رایج در تاریخهای رسمی، دربارۀ اشخاص و آثار و جریانها و واژگان کلیدی تئاتر تنها در چهارچوب نظریههای کلانتر و انتزاعیتر سخن گفتهاند. تفاوت این تاریخ تئاتر با تاریخ تئاترهای شبیه به آن شاید بیش از هر چیز در خودآگاهینظری و جانبداری سیاسی نهفته در آن باشد.