جام تهی

«بیا … بیا! پشت همین تپه است. خیلی نزدیک… الان آفتاب از توش درمیاد. اندازه یک سینی بزرگ. می رفتیم بالای تپه، می نشستیم و آبی سحرگاهی دریا هوشمان را می ربود. آفتاب که از دلش بیرون می زد و رنگ طلا را بر گندمزاران و علف های اطراف می پاشید و با نسیم صبحگاهی همه چیز موج بر می داشت. از آن روزها بیشتر از چهل سال می گذرد و هر بار که به بالای تپه می رسم پیکر آهک زده ای را می بینم که در خرخر آخرین نفس های خود غرق شده است. نمی دانی همسایگی با دریا چه لذتی داشت. اکنون صدای تو خاموش است و برق گزنده ی سفیدی نمک پاش تو، در آن دورها خطی است بین زمین و آسمان. هر بار بالای تپه که می رسم دلم پر می شود از کودکی هایم و غمی بزرگ به سراغم می آید که این همه سال چرا در کنارت نبودم تا دور شدنت را ببینم. لعنت به این چهاردیواری ها. لعنت به این میزهای انزوا. اکنون هرچه اشک بریزم در وسعت بی کرانه ی تو قطره ای بیش نیست. دل سوخته ات آب دریاها را می خواهد. من در همسایگی تو متولد شدم و نمک تو طعم سفره من بود. بزرگ شدم و دلم رنگ آبی تو را گرفت.»