سنت تصحیح متن

ادبیات کلاسیک فارسی و در مقیاسی وسیع‌تر فرهنگ اسلامی هویت دیرین خود را در متن‌های بازمانده از دوره‌های پیشین بازیافته است. کتاب حاضر ضرورت‌های بازیابی و بازشناسی متن‌ها را در فضای فرهنگ ایران در دوران اسلامی جستجو می‌کند. همچنین در این‌جا زمینه‌های شناخت و ارزیابی نسخه‌های خطی فارسی واکاوی و بازشناسی شده و سهم ابزارهای اطمینان از انتساب صحیح اثر به صاحب آن براساس متون بازمانده نشان داده شده است.
این کتاب چهار فصل دارد و ابتدا به مرور تصحیح متون فارسی در قرن‌های اول تا دوازدهم هجری می‌پردازد. در فصل آخر و در دوره جدید دیدگاه‌های علامه محمد قزوینی، احمد بهمنیار، محمدتقی بهار، جلال‌الدین همایی و مجتبی مینوی را در رابطه با تصحیح متون مورد بررسی قرار می‌دهد.