داستان هایی از زندگی امام صادق (ع)

بچه ها توی کوچه شلوغ کرده بودند. هر کدام به نوبت، سوارِ خر پیری می شدند. خر خیلی لاغر بود. گاهی گوشهای درازش را تکان می داد و عَرعَر م یکرد. انگار از خو شحالیِ بچه ها، او هم خو شحال بود!

عمو… عمو! این بچ هها مرا سوار نمی کنند. تو را به خدا مرا سوار کن! ابوجعفر به دخترکوچولو نگاه کرد. او را شناخت. بچه ی یتیمِ همان زن فقیر بود که می خواست برایش پول ببرد. لبخند زد و جلو رفت. افسار خر را گرفت. همه ی
بچه ها ساکت شدند. به پسری که روی خر نشسته بود، گفت: «آقاپسر، لطف کن
پیاده شو! حالا نوبتِ این دخترکوچولوست. » سربچه از پشت خر پایین پرید. ابوجعفر دخترک را بلند کرد و روی خر گذاشت.
افسارش را گرفت و تا درِ خانه ی دخترکوچولو رفت. بعد او را از پشت خر پایین آورد. بچه ها دوباره شلوغ کردند و با خر برگشتند. او در حالی که دستِ دخترکوچولو را گرفته بود، در زد. پس از لحظه ای در باز شد. زنِ فقیر با دیدن ابوجعفر سلام کرد. دخترک دوید توی بغل مادرش و با خنده گفت: «مامان! عمو مرا سوار خر کرد. » زن خندید. ابوجعفر دست توی شال کمرش کرد و یک کیس هی کوچک پر از سکه به زن داد و گفت: «این را مثل دفعه ی پیش، آن آقای نیکوکار داده است. »
زن با خو شحالی دعا کرد….