یکصد و ده نامه از دو سیمین

کتاب " یکصد و ده نامه از دو سیمین " به کوشش "منصور اوجی" منتشر شده است. در این مجموعه، خواننده نامه‌هایی را از جلال آل‌احمد، سیمین دانشور و سیمین بهبهانی خواهد خواند؛ به ترتیب یک نامه از آل‌احمد، 45 نامه از دانشور و حدود 65 نامه از بهبهانی. نامه‌هایی که مثل تمام نامه‌های مشاهیر، صرفاً جنبه‌ی شخصی و خصوصی ندارند و تاریخی را در خود حمل می‌کنند؛ تاریخ یک دوره را با تمام فرازونشیب‌هایش. با خواندن این نامه‌ها ضمن شناخت بهتر نویسندگان آن‌ها، به درک بهتری از روزگارشان می‌رسیم.

در کتاب " یکصد و ده نامه از دو سیمین " از احوال دیگر اصحاب ادبیات در آن روزگار، از اوضاع نشریات ادبی و همچنین از دیدگاه‌های نویسندگان نامه‌ها درباره‌ی آثار معاصران مطلع می‌شویم که البته این مورد اخیر در نامه‌های سیمین دانشور مشهودتر است. بخشی از نامه‌ها نیز به بحث‌هایی خواندنی درباره‌ی ادبیات اختصاص دارند، از جمله بحث‌هایی با محوریت شعر کلاسیک ایران، ادبیات غرب و مقایسه‌ی آن با ادبیات ایران و این‌که ادبیات معاصر به چه راهی رفته و می‌رود.

از محتوای نامه‌ها چنین برمی‌آید که "منصور اوجی" به بیشتر نامه‌هایی که دو سیمین می‌نوشتند، شعری را هم ضمیمه می‌کرده و صحبت درباره‌ی شعرهای اوجی هم از جمله موضوعاتی است که در این نامه‌ها طرح شده است. همچنین مقاله‌هایی از سیمین دانشور و سیمین بهبهانی درباره‌ی شعر اوجی بخشی از این کتاب است. اولین نامه‌ی کتاب، نامه‌ی کوتاهی است از جلال آل‌احمد به منصور اوجی که آل‌احمد در آن به مقاله‌ای اشاره‌ کرده است که درباره‌ی صمد بهرنگی نوشته بود. به دلیل اهمیت این نامه، نویسنده آن را در آغاز کتاب آورده است. در پایان کتاب هم شعرهایی آمده که اوجی در اندوه یاد جلال آل‌احمد، سیمین دانشور و سیمین بهبهانی سروده است.