من یک کلاه سبزم!

امیر محیطی دریادار بخش مهمی از دوران خدمت خود را به تربیت و آموزش نیروهای درست و کارآمدی اختصاص داد که در دوران جنگ خوش درخشیدند. از کتاب : راه می‏ افتم به طرف یکی از ساختمان‏ های خالی. سندل‏ های روفرشی زنانه و چادر گل‏دار سفیدی روی زمین رها شده است. به آشپزخانه می‏ روم. از آبچکان یک لیوان برمی‏دارم. شیر آب را می‏ چرخانم. یادم می‏ آید با شروع حملۀ عراق آب شهر قطع شده است. در یخچال را باز می‏کنم. میوه‏ های رنگی از شیشۀ صندوق میوه خودی نشان می‏دهد. قابلمۀ استانبولی‏ پلو و پارچ شربت یادآوری می‏کند صاحب‏ خانه تا چند روز پیش در خانه‏ اش بوده و وقتی می‏رفته فکر کرده زود برمی‏گردد. حتماً صاحب این خانه الان تب ‏و تاب خانه و زندگی ‏اش را دارد! بطری آب را که برداشته ‏ام سر جایش می‏گذارم. سر می‏گردانم. گهوارۀ خالی کودک در خیالم تاب می‏خورد. سرم گیج می‏رود. منیر لبخند می‏زند و چای می‏ریزد. ژامک می‏دود. نقاشی‏ اش را نشانم می‏دهد و می‏گوید: فردا می‏رم مدرسه ... فردا می‏رم مدرسه ... هورااا ... رامک چهار دست و پا به طرفم می‏ آید و صدایم می‏کند: با با با ... از خانه بیرون می‏زنم. هوا را می‏بلعم. شب چادر سیاهش را دور زمین کشیده است. سکوت می‏گوید دشمن هم خودش را به لختیِ درازِ شب سپرده است. فکر می‏کنم چه خوابی برای ایرانم دیده ‏اند! چه بر سر مردم سرزمینم خواهد آمد!