رژه تاریکی

هکتور؛ تحمل شکست خیلی سخته! همیشه سخا بوده! (مکث) توی بچگی­م هرکی بهم می­رسید و دلش می­خواست، می­زد توی سرم، همه به چشم تفاله بهم نگاه می­کردن. حقارت! له شدن! تنهایی! ترس! این­ها چیزهایی بودن که توی اون سال­ها یاد گرفتم! کم کم فهمیدم باید بجنگم، خیلی سخت نبود! فقط باید چشم­هات رو می­بستی و پات رو می­ذاشتی روی سر و شونه آدن­ها! راهش رو بلد شدن و خودم رو کشوندم بالا؛ بالای بابا! اون­قدر بالا که خیلی از آدم­ها مجبور شدن واسه دیدنم سرشون رو بالا بگیرن! هروقت پایین رو نگاه می­کردم، سر و شونه خیلی­ها رو می­دیدم؛ می­دیدم که دارن زیر پاهام له می­شن و دست و پا می­زنن! مکثی کوتاه، لب­خندی می­زند) حس خوبی داشتم! اما حالا... (مکث، آهی می­کشد) مثل کابوس می­مونه؛ یه کابوس سیاه و تلخ. (مکثی کوتاه) تحمل شکست خیلی سخته! همیشه سخت بوده!