فریادهای خاموش، روزنگاشت تنهایی 4

خطرات روزانه خود را به گونه ای می نویسم ، تو گویی که یکی از آیندگانی هستم که این خاطرات را می خواند . کاملا خودم را جزء آیندگان می دانم و احساس پیوند و اتصال با آنان می کنم ، جز این هم نباید باشد . با نگاه فرآیندی جای هیچ گونه انفصال و انقطاعی نیست . همان گونه که من جزئی از گذشتگانم ، آیندگان هم جزئی از من خواهند بود . این پیوند نه در زمان و مکان که در جوهره انسان و فرایندی و غایتمدار بودن این جوهره است .