کم یعنی زیاد

این کتاب، حاصل بیش از دو دهه تدریس فیلمنامه‌نویسی و تکنیک درام در دانشگاه ایالتیِ فلوریدا، و در واقع نتیجۀ مکاشفه‌ای ناگهانی است که من دربارۀ اهمیت «ارتباط انسانی» در زندگی و داستان‌ داشته‌ام. طیِ این سال‌ها، در کمال مسرت، شاهد افزایش نقش ارتباط در داستان‌ها -اعم از کوتاه و بلند- بوده‌ام. و موضوع برخی از فیلم‌های سینمایی مثل تصادف، یا سریال‌ها مثل کدبانوهای وامانده (در اپیزود «بهترین اتفاق ممکن»، دربارۀ شخصیت اِلی اسکروگز)، خودِ مبحث ارتباط بوده است. به‌ علاوه شاهد افزایش اهمیت و اعتبار فیلم کوتاه (سی‌دقیقه یا کمتر) بوده‌ام. فیلم ‌کوتاه از کاری صرفاً برای پر کردن رزومه‌ به قصد ورود به عرصۀ فیلم‌سازیِ حرفه‌ای، به یک فرم هنریِ مستقل تبدیل شده است. و به موازات رشد انفجار‌گونۀ علاقه و دسترسی به تولید و تماشای فیلم کوتاه در سراسر جهان -که به یُمن اینترنت حاصل شده- فیلم کوتاه در شرُف تبدیل شدن به مهم‌ترین فرم روایت کوتاه در دوران ماست. اما طیِ سال‌های اولیۀ تدریسم در دانشگاه ایالتیِ فلوریدا، جای خالیِ سه چیز را شدیداً احساس می‌کردم:
۱. یک کتاب آموزش پایه دربارۀ فیلمنامۀ کوتاه.
۲. دسترسی به فیلم‌نامۀ فیلم‌های کوتاه، با این هدف که نویسندگان (و معلمان و دانشجویان) بتوانند تغییرات -خوب، بد، یا زشت- در مرحلۀ تولید را ببینند و از آنها یاد بگیرند.
۳. گنجاندن مبحثی در کتاب‌های فیلم‌نامه‌نویسی که نشان دهد فیلم‌نامۀ خوب، چیزی بیش از کشمکش است.