پدیدارشناسی و نقاشی

در مهر و موم‌هاي پاياني قرن نوزدهم م، هنرمنداني سر بر آوردند که صلابت صفحه تصوير را محو و زايل ساختند و آثارشان را به صورت سطح محضي درآوردند که روي آن نمايشي از بازي لذت‌بخش رنگ و نور تصوير گشته بود. نقاشان امپرسيونيست در پي آن بودند تا انزجار خود را از نقاشي قراردادي ابراز داشته و آزادي خود را به عنوان هنرمنداني که سرانجام توانسته‌اند خود را از قيد فرم، طرح و پرتره‌هاي روشن و دقيق برهانند، اعلام دارند. در اين کتاب چگونگي رابطه جنبش پديدارشناسي و مکتب امپرسيونيسم مورد مطالعه قرار مي‌گيرد و امکان پيگيري ريشه‌هاي پديدارشناسي در سبک امپرسيونيسم از طريق بررسي وجوه اشتراک اين دو جنبش، شرح داده مي‌شود.