ابراهیمی که «ه» ندارد: نوشته های جذامی

در اين رمان، راوي پس از بيان دنياي زندگي خود و علاقه‌مندي‌هايش در زندگي، تصويري روشن از پدر و مادرش ارائه مي‌دهد و آن‌ها را تکيه‌گاه زندگي معرفي مي‌کند که همواره ثابت هستند. وي معتقد است در زندگي بايد نقطه‌اي را پيدا کني که رابط بين تو و دنيا باشد، نقطه‌اي که حرکت کند و تغيير نمايد، پررنگ يا کمرنگ شود اما هميشه يک اتصال باقي بماند، نقطه‌اي که راوي از آن تحت عنوان «مردمک قلب آدمي» ياد مي‌کند و... .