خلوتکده

بسیاری از منتقدان، این نمایشنامه را – که با عناوین «در بسته» و «جهنم» نیز ترجمه شده – معروف‌ترین اثر نمایشی سارتر می دانند. شخصیت‌های نمایشنامه دو زن و یک مرد هستند که با مرگ‌هایی متفاوت از دنیا رفته‌اند وحال در یک جا گرد آورده شده‌اند. کار آنان نمایش عذاب‌های ضمیر انسان‌های محروم از آزادی است.
خود سارتر درباره ی این اثر روایتی دارد که خلاصه اش چنین است: سه دوستداشتم و خواستم نمایشنامه‌ای بنویسم که هر سه در آن نقش‌آفرینی کنند و برای آنکه به نظر نرسد یکی را کم‌اهمیت‌تر از دیگران دانسته‌ام به این تکنیک روی آوردم که هر سه ی آنان در تمام طول نمایش در صحنه حضور داشته باشند.
چون گفته ی معروف «جهنم یعنی دیگران» در این اثر آمده، سارتر برای رفع شبهه دراین مورد گفته است: پنداشته‌اند که من می‌خواستم بگویم رابطه‌های ما با دیگران همواره مسموم است و این رابطه‌ها همیشه جهنمی‌اند، حال آنکه می‌خواهم بگویم اگر رابطه با دیگری پیچیده و آلوده باشد، آن وقت دیگری جز جهنم نمی‌تواند باشد. و توجیه این گفته این است که برای شناخت خودمان، دیگران مهم‌تر از خودمان هستند. وقتی ما به خودمان فکر می‌کنیم، با وسایلی که دیگران درباره‌مان به ما داده‌اند راجع به خود داوری می‌کنیم. هر چه من راجع به خودم بگویم همیشه داوری دیگران در آن راه می‌یابد.