رسم نقد هنر: نگریستن به اثر هنری و گفتن از آن

ديويد سلي هر هنردوستي را به وجد مي‌آورد و او را به باريک‌بيني وامي‌دارد. انگاري جادويي در نگارش و نگاهش هست که خواننده را بي‌درنگ به ياد راهي پيموده و از يادرفته مي‌اندازد. نقدهاي او بيش از آن‌که داده‌هايي درباره‌ بافتار و سپهر هنري پيرامون اثر در دل داشته باشد، مخاطب را به راست ديدن و ژرفکاوي وامي‌دارد. به قول اينگريد رولند، معمار و استاد دانشگاه نوتردام نيويورک، بي‌اغراق هيچ نکته‌اي از ديد ديويد سلي پنهان نمي‌ماند. سلي منتقدي بس هوشيار است و افزون بر مهارت بي‌بديلش در هدايت قلم روي کاغذ، در مهار قلم‌مو بر بوم هم ‌دستي چيره دارد و از سر همين ويژگي هم هست که بايد نقدهاي او را از همتايان ديگر جدا بشماريم. آويزگاه و نمايشگاه اثر مسئله‌ سلي نيست، بل او از معناي اثر مي‌پرسد و از ايده‌هاي درنهاده در آن. نقدهاي گنجيده در اين جنگ، به‌راستي‌که خبر از راست ديدن مي‌دهند.