در سایه ی اکثریت های خاموش

همچنان که «فوکو را فراموش کن» چالش بازیگوشانه یی با مفاهیم قدرت و رهیافت جنسی بود، «در سایه ی اکثریت های خاموش» نیز بازی بزرگ دیگری با گرانمایه ترین مفاهیم اندیشه ی انتقادی ماست: امر اجتماعی، امر سیاسی، اطلاعات، ارتباطات، رسانه ها و معناها. این جستار و مکمل آن در کنار دو جستار دیگری برای تکمیل این منظومه برگزیده شده اند («فروپاشی معنا در رسانه ها» و «توده ها: فروپاشی امر اجتماعی در رسانه ها») آشوب طنزآمیز و تکان دهنده ای را تشکیل می دهند که کمتر شباهتی به سامان فکری و فلسفی امور امروز دارد. در این چشم انداز، آیا ستیز سخت این پسامدرنیست با پساساختارگرایی پیشتاز کنونی، که بدنامی و نام آوری بودریار را به بار آورده، برای برجسته ساختن این بازی بسنده نیست؟