در کتاب حاضر یک روش ابتکاری به منظور تعیین یک مسیر مناسب میان مراکز امدادی و نقاط آسیب دیده ارایه گردید که اگرچه مبنا و اساس آن، یک فرایند مسیریابی استاتیکی است اما در آن سعی گردیده تا اثرات دینامیکی شبکه به گونه ای لحاظ گردد تا از میزان عدم اطمینان به مسیر حاصل در نتیجه تغییرات احتمالی در وضعیت ترافیکی مسیر کاسته شود. بر این اساس در ابتدا مسیرهای امکانپذیر به منظور امدادرسانی در شرایط اضطرار شناسایی شده و در ادامه با تعریف پارامتری تحت عنوان ریسک بر مبنای ویژگی های هندسی و توپولوژیکی مسیرها، بهترین مسیر با توجه به کمترین ریسک انتخاب خواهد گردید.