اندرزنامه نویسی در ایران باستان

اندرز به معناي وصيت، توصيه، پند و نصيحت است و اندرزنامه‌ها در زمره ادبيات شفاهي به شمار مي‌آيند که با کمي تغييرات از نسلي به نسل ديگر انتقال يافته‌اند. اجراي درست آداب و رسوم ديني، شيوه مملکت‌داري، راستگويي، درست‌کرداري و درنهايت روش‌هاي درست زندگي کردن از پندهاي اندرزنامه‌هاست. اين کتاب شامل دو بخش است که در بخش نخست به بررسي اوضاع سه دوره باستاني هخامنشي، اشکاني و ساساني پرداخته شده و در بخش دوم، ادبيات و اندرزهاي آن دوران، تفاوت در سبک نگارش اندرزها و تأثير جامعه بر نوع آن‌ها، مورد مطالعه قرار گرفته است.