پل ریکور، روایت و اخلاق

اين کتاب در پي بررسي آراي ريکور در زمينه اخلاق و روايت و نسبت ميان اين دو است. اهميت اين مسئله ازآنجا روشن مي‌شود که بنا به برخي ديدگاه‌ها، هم وجود و هم فهم آدمي با روايت گره‌خورده است تا جايي که به سياق معروف اين ادعا مطرح شده است که «انسان حيواني داستان‌گو [روايتگر] است». اهميت روايت در ساختار فهم و وجود آدمي از يک‌سو و اهميت موضوع اخلاق و مباني آن براي انسان از سوي ديگر، پرسش‌هايي از اين دست را پيش مي‌کشد که نسبت اخلاق و روايت چيست؟ آيا روايت مي‌تواند ياري‌رسان اخلاق باشد و اگر آري، چگونه؟ به‌عبارت‌ديگر آيا اساساً مي‌توان از اخلاق روايت سخن به ميان آورد؟ و در اين صورت اين نحله اخلاقي بر کدام مباني استوار است؟نويسنده در اين کتاب از دو جنبه بر اهميت روايت يا داستان در زمينه اخلاق تأکيد مي‌کند. يکي روايت و داستان از جنبه اجتماعي آن و نقشي که در انتقال فضايل در دوران باستان بر عهده دارد. ديگري جنبه فردي روايت که به آراي ريکور در زمينه روايت نزديک است؛ يعني مفهومي از نفس را مطرح مي‌کند که از «وحدت روايي» برخوردار است.